Srpska pravoslavna crkva i njeni vernici danas obeležavaju Svetog Simeona Mirotočivog, koji je pre monašenja nosio ime Stefan Nemanja i bio vladar Srbije. Ova značajna ličnost, osnivač dinastije Nemanjića, preminula je na današnji dan 1200. godine. Rođen 1114. godine u blizini današnje Podgorice, Stefan Nemanja je vladao istočnim srpskim zemljama i, svojim trudom, uspeo je da proširi teritoriju srpske države. Njegova borba protiv bogumila i značaj u osnivanju srpske pravoslavne crkve učinili su ga jednom od najvažnijih figura u srpskoj istoriji.
Godine 1196, četiri godine pre svoje smrti, Stefan Nemanja se odrekao prestola u korist svog srednjeg sina, Stefana, koji će postati prvi kralj srpske države. Odmah po abdikaciji, zamonašio se i otišao u manastir Vatoped na Svetoj Gori, gde je boravio uz svog sina. Tokom tog vremena, zajedno su obnavljali manastir Hilandar, koji su dobili od vizantijskog cara. Legenda kaže da postoji loza koju je zasadio Sveti Simeon, a narod veruje da zrno grožđa iz Hilandara, uz post i molitve Svetom Simeonu, pomaže nerotkinjama da dobiju potomstvo.
Sveti Simeon je umro u manastiru Hilandaru, koji je izgradio zajedno sa svojim sinom Rastkom, poznatim kao Sveti Sava, koji se slavi kao jedan od najvećih prosvetitelja srpskog naroda. Godine 1208. Sava je preneo njegove posmrtne ostatke u Rašku, kako bi pomirio svoju stariju braću, Stefana i Vukana, koji su se borili za vlast. Mošti Svetog Simeona su položene u manastiru Studenica, koji je takođe njegova zadužbina. Smatra se da nema srpske crkve u kojoj nije prikazan njegov lik, a posvećena mu je i kapela u rezidenciji srpskog patrijarha u Beogradu.
Stefan Nemanja se smatra velikim državnikom, ktitorom i čuvarom srpskog jezika. Njegov brat Miroslav je bio taj koji je naložio da se napiše Miroslavljevo jevanđelje, najstariji i najvredniji jezički spomenik srpskog jezika. Sveti Simeon Mirotočivi se proslavlja na način koji je karakterističan za sve druge krsne slave, uz slavski kolač, koljivo i vino, a osveštanjem koje obavlja sveštenik. Ako praznik padne na mrsni dan, sprema se mrsna trpeza, dok se na posni dan priprema posna trpeza. Ovaj praznik je nepokretan i slavi se kao krsna slava Patrijaršijske kapele.
U svetlu ovih događaja, važno je napomenuti da su običaji i tradicija vezani za Svetog Simeona duboko ukorenjeni u srpskom narodu. Njegova ličnost se ne slavi samo kao istorijska figura, već i kao simbol vere, otpora i kulture. Sveti Simeon predstavlja most između prošlosti i sadašnjosti, a njegovo nasleđe nastavlja da inspiriše generacije srpskog naroda.
Pored toga, Sveti Simeon je i simbol jedinstva i pomirenja, posebno u kontekstu sukoba unutar porodice Nemanjića. Njegova sposobnost da pomiri svoje sinove i doprinese stabilnosti države predstavlja vrednosti koje su i danas relevantne. Crkva i narod okupljaju se na ovaj dan ne samo da bi odali poštovanje Svetom Simeonu, već i da bi se podsetili važnosti zajedništva, ljubavi i poštovanja među ljudima.
Obeležavanje Svetog Simeona Mirotočivog je prilika za okupljanje porodica, prijatelja i zajednica, gde se dele priče i sećanja na ovu značajnu ličnost. Tradicionalni obroci, pesme i molitve čine ovaj dan posebnim i pomažu u očuvanju kulturnog identiteta srpskog naroda. Kroz sve ove običaje, Sveti Simeon ostaje živa tradicija koja se prenosi sa kolena na koleno, obeležavajući ne samo njegovu ličnost, već i duhovno bogatstvo srpske pravoslavne tradicije.
