Nakon turskih pobeda nad srpskom vojskom, naseljavanje Srba na levu obalu Dunava intenzivirano je organizovanim migracijama potpomognutim od strane ugarskih vladara. Srbi su postali većina u Sremu, Banatu i Bačkoj, često nazivani Srbijom. Despot Stefan Lazarević nije imao državotvorne ambicije na ugarskom tlu, dok su se neki vojvode, poput Jovana Crnojevića, borili za stvaranje nezavisne srpske države. Jovan Nenad Crni stvorio je vojsku od 15.000 vojnika i pokušao osloboditi Južnu Ugarsku od Turaka, proglašavajući se srpskim carem. Uprkos značajnoj moći koju je stekao, Jovan Nenad ubrzo je položio zakletvu na srpskoj krilatici, nakon čega je proglašavao za car.

Srpska aristokratija na levu obalu Dunava verovala je i služila stranim vladarima u borbi protiv Turaka, težila je za očuvanjem svojih privilegija, ali mali broj plemića i intelektualaca sanjao je o obnovi srpske državnosti ili visokom stepenu autonomije na panonskom tlu.

Pored toga, Srbi su s vremenom postali poznati po svojoj vojničkoj veštini i hrabrosti u borbi protiv Turaka, te su sticali reputaciju kao vojnički narod bez političkih ambicija. Različiti vojni komandanti, poput Jovana Nenada, isticali su se u borbama protiv turske invazije na Evropu, te su pokušavali stvoriti nezavisnu srpsku državu na panonskom tlu.

Naredna epizoda članka baviće se ulogom Jovana Nenada Crnog kao zaštitnika svih seljaka i siromašnih, te razvojem srpske vojne i političke situacije tokom tog perioda.