Slavko Simić bio je glumac koji je živeo po načelu tišine i nenametljivosti, od svojih slavnih dana 70-ih i 80-ih godina prošlog veka do kraja svog života. Rođen je pre sto godina u Novom Bečeju, a magiju glume otkrio je već kao sedmogodišnjak u kafani. Preselio se u Beograd sa porodicom, a svoj talenat razvijao je u Pozorištu Dunavske banije i JDP. Bio je poznat po realističkoj opservaciji likova i igrao je ponižene i uvređene, „male ljude na koje se život prosto istresao“. Sa ekstrovertnim bratom Nikolom, stvorio je nezaboravne komičarske bravure. Na sceni JDP odigrao je veliki ruski repertoar, ali i dela Šekspira, Molijera, Tenesija Vilijamsa, Sartra, Plauta, Krleže, Crnjanskog. Na filmu je debitovao 1947. godine i ostavio je neizbrisiv trag u ostvarenjima kao što su „Majstori“, „Paviljon broj šest“, „Dimitrije Tucović“, „Više od igre“ i mnogim drugim. Pored glume, Simić je pisao dela posvećena glumcima, objavio je svoje razgovore sa Ivom Andrićem i portrete upravnika JDP. Bio je posvećen profesionalcu koji je duboko promišljao o svojoj profesiji, istražujući sitnice koje čine veliku celinu u kreiranju likova.