U novoj zbirci Saše Radojčića pod nazivom „Ježevi“, koja će biti objavljena 2024. godine u izdanju KCNS, posebno se ističe pitanje odnosa između jezika i čoveka, kao i uloga lirskog subjekta stvaraoca i anđela. Ova zbirka, kroz svoje pesme, otvara prolaz ka filozofskim razmatranjima o jeziku i njegovoj funkciji u ljudskom postojanju.
U uvodnoj pesmi, koja nosi naziv prvog ciklusa, Radojčić podstiče čitaoca da obnovi svoja znanja o Hajdegerovim studijama, posebno o delu „Mišljenje i pevanje“. Ova pesma može se interpretirati kao antihajdegerovska, jer jezik u njoj nije prikazan kao „kuća bića“, već kao nešto što ne nudi spasenje u svetu i vremenu. S druge strane, može se i smatrati hajdegerovskom, jer poziva na istraživanje jezika kao temelja ljudskog bića, što je posebno naglašeno u studijama posvećenim Novalisu. Takođe, moguće je da je Radojčićeva poezija antihelderlinovska, budući da jezik u njoj nije prikazan kao „najopasnije od svih dobara“, dok se istovremeno može tumačiti i kao helderlinovska, jer pesnikov stvaralački izraz potvrđuje ideju da pesnički duh stanuje na zemlji.
Jedna od pesama koja se posebno izdvaja je „Nagađanje o anđelu“. U ovoj pesmi, lirskom subjektu se obraća anđelu, a ne Bogu, što ukazuje na svesnost o sopstvenoj nedostojnosti i smrtnosti. Ovaj motiv se ponavlja i u Radojčićevim ranijim delima, gde anđeo često igra ključnu ulogu. U pesmama „Nagađanje o anđelu“ i „Obraćanje anđelu“, lirskim subjektima se obraća strogi anđeo, koji mjeri ljudski život. Pesnik se koristi kontrastom kako bi kroz autorefleksiju istražio ljudsku psihu, strah i tugu koja oblikuje ljudske postupke.
Radojčićeva pesma „Daleko nebo“ dodatno produbljuje ovu temu, ističući krhkost mira i prolaznost vremena. Pesnik istražuje kako istorijski ciklizam, kao rezultat ljudske prirode, dovodi do novih ratova. Ta situacija ostavlja ožiljke na ljudima, kao metaforu za trajne posledice sukoba. U ovoj pesmi, Radojčić koristi slike „dalekog neba“ da bi ukazao na to kako nesreće i ratovi ne ostavljaju tragove na nebu, ali ostavljaju duboke ožiljke na zemlji i ljudima.
U zbirci se oseća snažna egzistencijalna anksioznost, koja se ogleda u Radojčićevom shvatanju sreće. Sreća se prikazuje kao „iskorak“, nešto što je teško dostižno u savremenom svetu. U poslednjem ciklusu zbirke, koji se naziva „Socijalne pesme“, pesnik se bavi ironijskim portretisanjem (anti)junaka našeg doba. Ove pesme istražuju ljudsku krhkost i nesigurnost, kao i težak život u svetu koji se gradi „po standardu i propisu“.
Radojčić u svojim pesmama koristi bogat jezik i složene metafore kako bi prikazao unutrašnji svet čoveka, suočenog sa strahovima, tugom i potragom za smislom. Njegova poezija poziva na razmišljanje o suštinskim pitanjima ljudskog postojanja, jezika i umetnosti. Kroz lik anđela, pesnik istražuje duboku ljudsku potrebu za vodstvom i razumevanjem u svetu koji često deluje haotično i nepredvidivo.
Zbirka „Ježevi“ nosi snažnu poruku o ljudskoj prirodi, postojanju i umetnosti, pozivajući čitaoce da se suoče sa svojim strahovima i nesigurnostima, ali i da pronađu lepotu i smisao u svakodnevnom životu. Radojčićeva poezija ostavlja snažan utisak i poziva na dublje promišljanje o vezi između jezika, čoveka i univerzuma.
