Na Beograd je tokom pravoslavnog Uskrsa 1944. godine palo 1.457 bombi, što je izazvalo razaranje i smrt velikog broja ljudi. Tokom prva dva dana bombardovanja, 16. i 17. aprila, porušeno je 687 zgrada, a u ruševinama je pronađeno 1.161 telo. Broj teško povređenih dostigao je 1.468. Ovaj događaj, poznat kao „Krvavi Uskrs“, ostao je dugo tabu tema u srpskoj istoriji.
Savezničko bombardovanje Beograda, koje je izvršeno pod britanskom komandom, obeležilo je i druge srpske gradove, a britanski obaveštajac Majkl Liz, koji je prisustvovao bombardovanjima, istakao je da su ta bombardovanja imala politički, a ne samo vojni cilj. Prema njegovim rečima, cilj je bio da se stanovništvu pokaže ko su gazde. Liz je primetio da je intenzitet bombardovanja bio veći čak i od napada nemačkog Luftwaffe-a iz 1941. godine, što ukazuje na to da su saveznici bili više zainteresovani za političku dominaciju nego za stvarne vojničke ciljeve.
Izvestaji iz tog perioda sugerišu da su posledice bombardovanja bile katastrofalne. U dokumentima JVUO, koji su upućeni vladi u Londonu, naglašava se da su civilne žrtve bile izuzetno visoke, a razaranje gradova je bilo ogromno. Stanovništvo Beograda je, kada su prepoznali savezničke avione, prvo bilo obuzeto oduševljenjem, verujući da se vraćaju sa uspešnog bombardovanja neprijateljskih ciljeva. Međutim, ubrzo su shvatili da su postali mete.
Izveštaji iz Mihailovićevog štaba iz 20. aprila govore o leševima na ulicama, a stanovnici su se sklanjali u skloništa kada su počele eksplozije. Kolone sa kovčezima protezale su se kilometrima do groblja, dok su stanovnici pokušavali da se nose sa tragedijom. U tom trenutku, niški okružni načelnik Jovan Barjaktarević izrazio je zapanjujuće slične misli, govoreći o absurdnosti bombardovanja koje je, prema njegovim rečima, bilo usmereno protiv ljudi koji su se već predali.
U isto vreme, britanska vlada je pokušala da se distancira od bombardovanja Beograda, iako su postojale indikacije da su saveznici bili svesni i podržavali Titov pokret. Bi-Bi-Si je na Uskrs 1944. objavio vest da su saveznici bombardovali Beograd na zahtev maršala Tita, što je izazvalo proteste i demarše od strane jugoslovenske vlade.
U kontekstu bombardovanja, dani pre i posle 17. aprila 1944. godine postali su ključni u razmatranju odnosa između partizanskog vođstva i savezničkih snaga. Dok su neki lideri, poput Edvarda Kardelja, odbijali da dopuste bombardovanja svojih gradova, drugi, kao što su Koča Popović i britanski obaveštajac Džon Heniker Mejdžor, aktivno su predlagali ciljeve za bombardovanje, uključujući Beograd i druge srpske gradove.
Pavlović, istoričar i direktor Instituta za savremenu istoriju Srbije, naglasio je da su bombardovanja imala vojnu, ekonomsku, moralnu i političku dimenziju, pri čemu je politički aspekt često bio najvažniji. On smatra da su saveznici na ovaj način želeli da izazovu strah i pometnju među stanovništvom, kako bi osnažili svoju kontrolu.
Ova pitanja postavljaju osnovu za razumevanje složene istorijske dinamike u Jugoslaviji tokom Drugog svetskog rata. Način na koji su saveznici birali ciljeve i uticaji koje su imali na unutrašnje sukobe ostavljaju duboke ožiljke koji se osećaju i danas. „Krvavi Uskrs“ predstavlja ne samo tragediju koja je pogodila Beograd, već i simbol političkih igara koje su se odigravale u pozadini, sa civilnim stanovništvom kao najozbiljnijim gubitnikom.
