Ljubomir Simović, jedan od najznačajnijih dramskih pisaca Srbije, ostavio je dubok trag u našoj dramskoj literaturi i pozorištu. Njegova dela, koja obuhvataju jedinstvene i inovativne pristupe, potvrđuju njegovu vrsnoću kao autora koji je uspeo da spoji lokalne teme s univerzalnim idejama. Ova prepoznatljivost Simovića počela je s dramom „Hasanaginica“, koja je prvi put postavljena 1974. godine u Narodnom pozorištu u Beogradu, a nastavlja se kroz njegovo drugo značajno delo „Čudo u Šarganu“.
„Hasanaginica“, inspirisana poznatom epskom pesmom, postala je hit u pozorištima širom Srbije. Praizvedba je režirana od strane Želimira Oreškovića, a likove su igrali mnogi poznati glumci tog vremena. Ova drama, koja istražuje složene ljudske odnose i moralne dileme, pridobila je simpatije publike i kritičara, što je dovelo do njenog izvođenja u brojnim gradovima, uključujući Užice, rodni grad autora.
Jagoš Marković, poznati reditelj, takođe je radio na „Hasanaginici“ gotovo tri decenije kasnije, kada je njegova verzija postala najdugovječnija predstava u nacionalnom teatru. Ova drama, koja je izvorno trajala satima, do danas ostaje omiljena među publikom, s novim generacijama koje je ponovo otkrivaju.
S druge strane, „Čudo u Šarganu“ prvi put je postavljeno 1975. godine u Ateljeu 212, a sama predstava označena je kao pozorišno „čudo“. U ovoj drami, Simović istražuje odnose među ljudima i prirodom, koristeći kišu kao simbol stalne promene i nesigurnosti. Ova predstava je takođe imala svoje mesto u brojnim pozorištima širom Srbije, a njena popularnost nije opadala tokom godina. Dejan Mijač, reditelj koji je ponovo vratio „Čudo u Šarganu“ na scenu 2002. godine, uspeo je da zadrži suštinu originalnog dela dok je dodao savremene elemente.
Simović se istakao kao autor koji je često radio u saradnji s istaknutim rediteljima. Njegovo delo „Putujuće pozorište Šopalović“ premijerno je izvedeno 1985. godine i odmah je privuklo pažnju kritičara i publike. Ova drama, koja se bavi temama identiteta i postojanja, osvojila je brojne nagrade i izvođena je više od stotinu puta van granica zemlje. Njegovo delo se može pohvaliti i time što je postavljeno u različitim pozorištima širom bivše Jugoslavije.
U 2001. godini, „Šopalovići“ su ponovo oživeli na sceni Narodnog pozorišta, a predstavu je režirao Kokan Mladenović. Ova verzija je donela novi život klasičnom delu, a Simović je nastavio da stvara i piše, ostavljajući za sobom bogatu bibliografiju koja uključuje i istorijsku dramu „Boj na Kosovu“. Ovaj komad, koji je takođe adaptiran u film, pokazuje njegovu sposobnost da kombinuje istorijske teme s umetničkim izrazom.
U svetu pozorišta, Ljubomir Simović se smatra jednom od najsvetlijih figura, čije drame su postale klasične već na dan svoje premijere. Njegova dela su se izvodila na domaćim i međunarodnim scenama, a njegova sposobnost da istražuje ljudsku prirodu i društvene odnose ostavila je snažan utisak na publiku.
Prevođen i izvođen širom sveta, Simović je postavio temelje srpske dramske književnosti, koja se može ravnati sa velikim imenima kao što su Sterija, Nušić i Kovačević. Njegov doprinos kulturi i umetnosti ne može se preceniti, a njegovo nasleđe će živeti i dalje kroz generacije pisaca, reditelja i glumaca koji će se inspirisati njegovim radom.
Na kraju, Ljubomir Simović ostaje ne samo kao veliki dramski pisac, već i kao simbol srpske kulture i umetnosti, čija dela i dalje inspirišu i pokreću dijalog o ljudskoj prirodi i društvenim problemima. Njegova sposobnost da prenese emocije kroz reč i scenu čini ga jedinstvenim glasom u savremenom pozorištu.
