Predstava „Kramer protiv Kramera“, u koprodukciji Beogradskog dramskog pozorišta i novosadskog Centra za razvoj vizuelne kulture, predstavlja izazov za kritičare zbog svoje minimalističke scenografije i koncepta. U predstavi su glavne uloge tumačili Nada Macanković, Andrija Kuzmanović i Marija Pikić, pod rediteljskom palicom Slobodana Skerlića. Tema predstave je poznata iz istoimenog filma, a priča se bavi borbom roditelja za starateljstvo nad detetom.

Vizuelnost predstave je minimalna, sa samo tri stolice i jednim stolom na sceni, što je bio izbor autorske ekipe radi lakšeg putovanja i manjih troškova. Dramaturgija predstave također je jednostavna, bez suštinskih novina u odnosu na originalnu priču. Reditelj Slobodan Skerlić nema previše intervencija u radu odličnih glumaca, a njegov rad se najviše ogleda u stalnom prisustvu svih aktera na sceni i zvučnim efektima za promenu scena.

Glavni likovi predstave su mama Kramer, tata Kramer i više likova koje tumači Marija Pikić, dok je tema borbe za starateljstvo nad detetom prisutna kroz sudski proces. Predstava deluje školski, sa iskusnim glumcima koji igraju na emocije publike, ali nedostaje suštinski pozorišni element. Kada mama ponovo dobije starateljstvo nad detetom na sudu, a potom posle dirljive scene oproštaja ostavi dete ocu, publika je emotivno dirnuta, što je zasluga vrhunski izvedenih scena i istinitih emocija glumaca.

Ukupno gledano, predstava „Kramer protiv Kramera“ uspešno igra na emocije gledalaca, ali nedostaje suštinski pozorišni i dramaturški element koji bi je izdvojio kao remek-delo. Scenski dizajn je siromašan, a predstava deluje kao školsko izvođenje poznate priče. Iako je tema relevantna i glumci izvrsni u svojim ulogama, nedostaje inovativnost i dublje dramaturško promišljanje koje bi predstavu učinilo nezaboravnom. Za ljubitelje pozorišta, predstava može pružiti prijatno iskustvo i emotivnu emotivnu percepciju, ali za kritičare ona predstavlja izazov zbog nedostatka punoća umetničkog izraza.