U istoriji, često se dešava da se o nekim ličnostima govori ili piše na osnovu selektivnih podataka, dok se drugi, potencijalno značajni događaji, zanemaruju. Tako je malo poznato da je Galerije Maksimilijan, imperator i tetrarh, dva godine pre cara Konstantina, izdao u Nikomediji edikt koji je obustavio progon hrišćana. Ova činjenica ostaje u senci Konstantinovog Milanskog edikta iz 313. godine, koji je poznat kao prelomni trenutak u istoriji hrišćanstva. Galerije je bio složena ličnost, poznat po svojoj hrabrosti kao vojskovođa, ali i kao progonitelj hrišćana, što dodatno komplikuje njegovu istorijsku ulogu.
Miloš Latinović, pisac i dramaturg, koristi Galerijev život kao inspiraciju za svoju novu dramu „Galerijeve utvare“. U ovom komadu, Galerije, pred kraj svog života, se priseti važnih događaja i ljudi koji su oblikovali njegovu sudbinu. Ova dramska predstava će se izvesti u zaječarskom teatru do kraja godine, a Latinović planira da predstavu zasnuje na istorijskim činjenicama, ali i da umetnički interpretira Galerijevu sudbinu.
Galerije, poznat kao Armentarijus ili Govedar, potiče iz skromnog porekla. Njegova majka, u drami, izražava iznenađenje što je njen sin postao imperator, ali i ponos zbog njegovih dostignuća. Iako su ga njegovi protivnici često ismijavali zbog njegovog porekla, Galerije je uspeo da izgradi svoj autoritet kroz vojne i političke uspehe. Njegove pobede nad Persijancima i izgradnja značajnih arhitektonskih dela, poput Feliks Romulijane, učvrstile su njegovu reputaciju kao graditelja.
U drami, Galerije se suočava sa svojom smrću, ali i sa sopstvenim izborima. Njegov brak sa Valerijom, ćerkom Dioklecijana, bio je problematičan, jer se ona protivila krvavim obračunima koje je Galerije sprovodio. Njihov odnos dodatno komplikuje njegov odnos prema hrišćanima, koji je bio ambivalentan. Dok je u jednom trenutku bio progonitelj, u svom samrtnom času donosi odluku da obustavi progon i prihvati hrišćanstvo kroz edikt koji diktira.
Galerijeva kompleksnost kao ličnosti, te njegov pokušaj da pomiri različite strane u društvu, osvetljava Latinovićevu dramu. U njoj se Galerije poistovećuje s bogovima u trenutku smrti, što simbolizuje njegovu potragu za smirenjem i prihvatanjem sopstvene sudbine. Ova apoteoza je važna, jer pruža uvid u Galerijevu unutrašnju borbu i njegovu želju za ostavljanjem nasleđa.
Latinović takođe ukazuje na značaj Galerijevog edikta, smatrajući da je istorija dužna Galeriju zbog njegove uloge u zaustavljanju progona hrišćana. Ovaj aspekt Galerijevog života često se zanemaruje u istorijskim narativima, gde se više pažnje posvećuje Konstantinu i njegovim postavkama. Galerije je bio ključna figura u razvoju tetrarhije, ali njegovo nasleđe se često gubi u sjeni drugih poznatijih ličnosti.
U svom delu, Latinović teži da istraži i predstavi Galerijevog karaktera kroz dijalošku strukturu i slike iz njegovog života. Njegova dramska struktura omogućava različite interpretacije, bilo u ambijentalnom prostoru Feliks Romulijane ili na klasičnoj pozorišnoj sceni. Ova fleksibilnost u izvođenju čini dramu relevantnom za savremenu publiku.
U zaključku, Galerije Maksimilijan ostaje intrigantna figura u rimskoj istoriji. Njegova sposobnost da se suoči sa sopstvenim greškama, kao i njegova uloga u prelomnim momentima hrišćanske istorije, čine ga značajnom ličnošću. Latinovićev komad pruža priliku da se ponovo razmotri Galerijeva uloga i značaj, otkrivajući složenost njegove ličnosti i njegovih dela koja su oblikovala istoriju. Uz očekivanu premijeru u zaječarskom teatru, ova drama može doprineti novom razumevanju i vrednovanju Galerijeva nasleđa.
