Gargoyle ili gargojle su bile popularne skulpture u srednjovekovnoj arhitekturi koje su imale praktičnu funkciju, ne samo dekorativnu. Obično su bile izrađene od kamena i prikazivale zveri, mitološka bića i groteskne ljudske figure. Njihova uloga bila je usmeravanje vode dalje od zgrade, ali se takođe verovalo da čuvaju zgrade od zlih duhova. Međutim, do 18. veka, oluci su postali popularniji za odvod vode, što je dovelo do opadanja korišćenja gargojla u arhitekturi.

Godine 1724. donet je Zakon o zgradama u Londonu koji je učinio obaveznim korišćenje oluka u svim novim građevinama, što je dodatno smanjilo upotrebu gargojla. Kontinuirani protok vode često je uzrokovao probleme sa stabilnošću gargojla, zbog čega su počeli da se ruše. Moderni sistemi odvodnje olakšali su odluku arhitekata da se odreknu ovih skulptura.

Oluci su postali standard u Britaniji početkom 18. veka, dok su jednostavniji i utilitarni dizajni postali popularniji od raskošnih skulptura. Ipak, u periodu Art Deka početkom 20. veka, gargojli su ponovo postali popularni u ornamentalnom obliku.

U zaključku, gargojli su predstavljali važan deo srednjovekovne arhitekture sa svojom praktičnom i zaštitničkom ulogom, ali su prerasli u zastarelu formu kada su moderniji sistemi odvodnje postali dominantni. Ipak, njihova estetska vrednost i simbolično značenje i dalje privlače pažnju ljubitelja arhitekture i umetnosti širom sveta.