Glasanje o rezoluciji o Srebrenici u Generalnoj skupštini UN je tempirano u vreme dve važne godišnjice: osnivanja Haškog tribunala (Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju – MKSJ) krajem maja 1993. i pokretanja njegovih prvih istraga ratnih zločina na području bivše SFRJ u isto vreme 1994. godine. Meta istražitelja, koji nisu izlazili na teren, bili su Srbi, na osnovu filtriranih (dez)informacija koje su dobijali od službi zapadnih zemalja i kontrolisanih medija. Simbolici tu nije kraj: satanizaciju Srba koristio je kao predizborno oružje pre tri decenije u predsedničkoj kampanji Klinton, kao što je danas koristi njegov bliski saradnik Bajden. To što se Nemačka pojavila kao pokrovitelj rezolucije o Srebrenici o kojoj je maštao pokojni Alija Izetbegović, podudara se sa ulogom Berlina devedesetih kao „palikuće“ Jugoslavije, posle čega su SAD imale opravdanje da se pojave u ulozi „vatrogasca“ tvrdeći da bacanjem bombi na „genocidne“ Srbe gase ratni požar.

Od maja 1993. do maja 1994. arhitekta Haškog tribunala Šerif Basiuni (Egipćanin naturalizovan u SAD, stručnjak za šerijat koji je medijski promovisan u eksperta za međunarodno pravo) sakupio je, bez posete terenu, hiljade strana navodnih „dokaza“ protiv Srba iz Hrvatske i BiH, koji su predstavljeni „kao marionete Srbije, nalogodavca zločina u bivšim jugoslovenskim republikama“, naročito onih koji se nikada nisu dogodili.

Toni Bler, tadašnji premijer Velike Britanije, bio je još oštriji: „Rat protiv Srba nije više samo vojni sukob. To je bitka između dobra i zla, između civilizacije i varvarstva!“. Ozbiljni zapadni vojni stručnjaci i pravnici su sagledavajući informacije sa prostora bivše Jugoslavije negirali tvrdnje o zločinačkim postupcima Srba i genocidnim namerama, kojima su javnost zasipali zapadni političari i mediji, promoteri američkog „novog svetskog poretka“. Pobedili su ovi drugi, a akademik dr Smilja Avramov je upozoravala: „Osobenost novog oblika dominacije ne počiva na fizičkom zaposedanju teritorija, već u kontroli, uz pomoć najsavremenije tehnologije. Sam koncept kontrole obuhvata sve operacije: političku, vojnu, diplomatsku, ekonomsku. Ekonomski element zapravo se svodi na neograničenu ekspanziju američkog kapitala. Glavna poluga u realizaciji novog svetskog poretka je informativno-propagandna industrija, sa mrežom kontrolisanih medija širom planete“.

Posle medijske pripreme u kojoj su Srbi predstavljeni kao rođeni zločinci bilo je potrebno samo postaviti prave osobe za tužioce Haškog tribunala koji će optužbu formalizovati. Taj posao su obavile veoma ambiciozne žene, koje su lične frustracije sadistički iskaljivale na srpskom narodu. O tome je u svojoj knjizi „Mir i kazna“ svedočanstvo ostavila Florens Artman, portparol Karle del Ponte, koja je nasledila Luiz Arbur na poziciji glavnog haškog tužioca. Artmanova, i sama ostrašćena mržnjom prema Srbima, opisuje kao svedok događaja svađu između Karle del Ponte i njenog zamenika Grejema Bluita, posle nakaradne presude generalu Radoslavu Krstiću za „genocid“ u Srebrenici, na kojoj se temelji i upravo usvojena rezolucija u UN. Zahvaljujući ovom svedočanstvu, očigledno je da su u Hagu bili svesni da se tamo odigrao ratni zločin koji je proglašen genocidom iz političkih razloga.

Karla del Ponte odvraća: „Morali ste otvoriti istragu 1994, to je prva stvar koja se morala učiniti!“ Nakon završetka sastanka ona dobacuje svojim savetnicima: „Mogu oni da nastave sa svojim lukavstvima, ali neću odustati od genocida…“ Dvadeset trećeg novembra 2001. Milošević je formalno optužen za genocid, saučesništvo u genocidu i za zločine protiv čovečnosti zbog njegove lične odgovornosti za zločine koje su počinili bosanski Srbi, između ostalog u Sarajevu i Srebrenici. Tužilaštvo je tada bilo u mogućnosti da zatraži od Suda da spoji sve postupke otvorene protiv Miloševića kako bi se organizovalo vođenje jedinstvenog procesa. Jer „srpski zločini u Hrvatskoj 1991, u Bosni od 1992. do 1995. i na Kosovu od 1998. do 1999. deo su jedne te iste politike kojoj je cilj da terorom zauvek isteraju nesrpsko stanovništvo iz područja koja osvoje ili priželjkuju srpske snage“ – zapisala je Florens Artman.