Bitka na Štubiku je jedna od ključnih bitaka u Prvom srpskom ustanku. Osim što je sprečila prodor Turaka iz Vidina prema Poreču, Braničevu i Beogradu, ova bitka je također označila prvi susret između srpske i ruske vojske. Ustanici iz Negotinske krajine su živeli pod konstantnim pritiskom janičara iz Vidinskog pašaluka, što je dovelo do njihove saradnje sa Karađorđem i ostalim vođama ustanka. Cilj Krajine bio je uspostavljanje veze sa Rusima, pa je Karađorđe poslao vojsku na čelu sa Hajduk Veljkom da podigne bunt protiv Turaka.

Kada su saznali da su ruske operacije u Gornjoj Vlaškoj započele, Karađorđe je poslao vođu Milenka Stojkovića sa 3.000 vojnika u Krajinu da stupi u kontakt sa Rusima. Stojković je izgradio šančeve na brdu Nerezini, ali je bio opkoljen od strane turske vojske pod komandom Vidinskog Mula-paše. U tom trenutku, ruski general Isaijev je stigao na Dunav sa vojskom, ali nije prešao na teritoriju Srbije. U borbi između Srba i Turaka, ustanicima je ponestajalo hrane i vode, što je dovelo do hitnog poziva za pomoć od strane Stojkovića.

Karađorđe je odmah reagovao i poslao vođe kao što su Petar Jokić, Stanoje Glavaš i Vulica Vulićević da pruže pomoć u borbi. Ustanička vojska iz Poreča je krenula ka Štubiku i mesec dana se vodila teška borba. Dolazak vođa kao što je Hajduk Veljko podigao je moral ustanika, dok su vesti o prisustvu ruskih jedinica dodatno ohrabrile Srbe. Karađorđe je krenuo u napad na tursku vojsku, ali je prvobitni napad bio neuspešan, pa je odlučio da izgradi utvrđenje koje se i danas naziva „Karađorđeva glavica“.

Konačno, Rusi su pristigli u pomoć u vidu generala Isajeva, što je rezultiralo zajedničkom pobedom Srba i Rusa nad turskom vojskom. Mula-paša je sa svojim vojnicima pobegao sa bojnog polja, a Turci su izgubili oko 1.500 vojnika. Gubici Srba i Rusa su bili nešto manji, ali je ova bitka označila zajedničku borbu za slobodu i nezavisnost. Bitka na Štubiku je zbližila srpski i ruski narod i prvi put u Prvom srpskom ustanku prolivena je ruska krv u borbi za slobodu.