Na svečanom događaju pod svodovima crkve svetoga Spasa u srednjovekovnom manastiru Žiči, pesniku Miroslavu Ceri Mihailoviću uručena je „Žička hrisovulja“, najviše priznanje Žičkog duhovnog sabora i jedna od najvažnijih književnih nagrada u Srbiji. Ova nagrada se tradicionalno dodeljuje na dan Preobraženja Gospodnjeg, a Mihailović je nagrađen za poeziju koja ističe staroštokavsko narečje i duhovno iskustvo.
Mihailović je istaknut kao stvaralac koji je obnovio književni toponim Vranja, koristeći stari južnosrbijanski govor i povezujući ga sa svojim životnim iskustvom i kontekstom. Dragan Hamović, predsednik žirija, istakao je kako Mihailović uspešno kombinuje standardni jezik sa vranjskim govorom, stvarajući jedinstvenu poetsku izražajnost.
Ovo priznanje dodatno potvrđuje Mihailovićevu ulogu kao čuvara srpskog pesničkog jezika i reči, a preobraženjsku ikonu i zlatopečatenu povelju uručio mu je Miloš Milišić, pomoćnik gradonačelnika Kraljeva za kulturu. Mihailović je zahvalio na nagradi ističući da je rođen u mestu koje nosi ime Preobraženje, te da mu je posebno zadovoljstvo primiti „Žičku hrisovulju“ upravo na taj praznik.
U svom obraćanju, Mihailović je takođe istakao važnost očuvanja poezije u savremenom društvu, naglašavajući da je književna scena pod uticajem tržišnih zakona zapostavila pesničku reč. Ukazao je na značaj Narodne biblioteke „Stefan Prvovenčani“ u Kraljevu kao jednog od retkih izdavača koji podržava pesničku književnost, ističući njen značaj kao svetionik književne misli i poetike.
Svetkovina u manastiru Žiči obeležena je tradicionalnom preobraženjskom svečanošću, u okviru koje su se o pesničkom delu Miroslava Cere Mihailovića izjašnjavali književni kritičar Mileta Aćimović Ivkov i predsednik žirija Dragan Hamović, dok je glumac Nebojša Dugalić recitovao odabrane stihove laureata. U muzičkom delu programa nastupila je Jana Križak, doprinoseći svečanosti događaja.
Ovim priznanjem, Miroslav Cera Mihailović potvrđuje svoj status kao jedan od vodećih pesnika u Srbiji, čuvajući i negujući jezik i poetsku tradiciju svog kraja. Njegova poezija, koja ističe bogatstvo južnosrbijanskog govora i duhovnog iskustva, predstavlja svojevrsni most između prošlosti i sadašnjosti, naglašavajući važnost očuvanja kulturnog identiteta i književne baštine. Kroz svoje stihove, Mihailović oslikava suštinu i dušu svog kraja, čineći ih dostupnim i inspirativnim za širu publiku.
