Miodrag Miki Krstović, poznati srpski glumac, nedavno je dobio Gran pri „Tatjana Lukjanova“ za svoj višegodišnji doprinos Beogradskom dramskom pozorištu i kulturnom životu Srbije. Ova nagrada se pridružila njegovim brojnim priznanjima, među kojima su i ona koja nose imena velikih glumaca poput Milivoja Živanovića, Raše Plaovića, Miloša Žutića i Zorana Radmilovića. Krstović je istakao kako je posebno uzbuđen zbog priznanja koje nosi ime Tatjane Lukjanove, koju je obožavao, ali se i žalio što nije imao priliku da igra s njom na sceni.
Krstović je započeo svoju karijeru u Beogradskom dramskom pozorištu i istakao kako je diplomirao 1977. godine. Iako je tadašnji upravnik Mija Ilić pozvao da se pridruži pozorištu, on je odlučio da postane slobodni umetnik i istovremeno snima filmove. S obzirom na to da je u to vreme bilo teško uskladiti pozorište i film, često je bio suočen s izazovima u vezi sa rasporedom.
Mnogi mladi glumci danas daju prednost snimanju filmova, što može negativno uticati na pozorišni repertoar. Krstović se slaže s tim i podseća na reči preminulog velikog glumca Milutina Butkovića, koji je naglašavao važnost posvećenosti pozorištu. Nakon 45 godina, Krstović se ponovo vratio u BDP zahvaljujući Jug Radivojeviću, koji mu je ponudio ulogu u predstavi „Cement Beograd“, koja mu je donela još više nagrada.
Iako je ceo svoj život bio slobodni umetnik, Krstović je često igrao u Ateljeu 212, gde je njegova predstava „Ljubavno pismo“ postala izuzetno popularna i traje već 31 godinu. Takođe, igrao je i u drugim pozorištima kao što su BDP, Zvezdara, Narodno pozorište i Madlenijanum. Njegovi nadolazeći projekti uključuju predstavu „Svaka ptica svome jatu“ prema tekstu Važdija Muavada, koja će se izvesti u režiji Dina Mustafića.
U razgovoru o svojim ulogama, Krstović je naglasio kako se trudi da sa malim sredstvima dočara različite karaktere. Njegova karijera je obeležena raznovrsnim ulogama, uključujući vojna lica, koja se često ponavljaju, ali on uspeva da svaki put donese nešto novo. Njegov pristup glumi se temelji na razumevanju i poštovanju različitih stilova i tehnika, što ga čini jedinstvenim u svom radu.
Kao glumac, Krstović veruje da je važno znati šta ne želi raditi, što mu pomaže da se usmeri ka onome što voli i želi. To je veština koju je razvio tokom godina, posmatrajući rad kolega i učeći iz svojih iskustava. Njegova sposobnost da izbegne manirizam i da ostane svež i autentičan u svakoj ulozi je ono što ga čini posebnim.
Takođe, Krstović se osvrnuo na svoju porodicu koja je takođe povezana s pozorištem. Njegova supruga Ivanka je talentovana kostimografkinja, a sin Ivan je producent. Njegova snaha, Milena Živanović, je glumica. Iako se nisu sreli na sceni, Krstović je ponosan na njihov rad i doprinos umetnosti.
Na kraju razgovora, Krstović je naglasio važnost održavanja ravnoteže u radu i uživanja u onome što radi. Planira da nastavi raditi, ali s merom, kako bi zadržao strast i ljubav prema pozorištu. Njegova dugovečnost u pozorištu i neprekidna posvećenost umetnosti čine ga jednim od najcenjenijih glumaca u Srbiji, a njegov rad nastavlja inspirisati nove generacije umetnika.
