Veroljub Vukašinović, istaknuti srpski pesnik, pridružio se plejadi savremenih pesnika koji su ove godine dobili Jovanovu nagradu, najprestižnije priznanje u srpskoj poeziji. Nagrada se dodeljuje od 1953. godine, a odluku o laureatima donosi žiri Matice srpske. Vukašinović je nagrađen za svoju knjigu pesama „Žalac“, dok je zajedno s njim ovu nagradu osvojio i Tomislav Marinković za zbirku „Šta o nama misle anđeli“.
Svečana dodela nagrada održaće se 16. februara u Novom Sadu, u okviru obeležavanja 199 godina postojanja Matice srpske. Ova nagrada nosi ime po Jovanui Jovanoviću Zmaju, jednom od najznačajnijih srpskih pesnika, i predstavlja vrhunac priznanja za sve koji se bave poezijom. Vukašinović je izrazio veliku zahvalnost što je mogao biti deo ovog prestižnog skupa pesnika i istakao kako je za njega čast biti u društvu prethodnih laureata.
U intervjuu, Vukašinović se osvrnuo na svoj prvi susret sa Zmajevom poezijom, koji se dogodio tokom njegovog školovanja. Njegova poetika, kako je rekao, duboko je urezana u njegovo biće, a romantizam, kao pravac koji je oblikovao njegov umetnički izraz, ostaje njegovo osnovno polazište. Vukašinović je takođe naglasio značaj ljubavi prema svom rodu, što je kroz njegovu poeziju izraženo kao temeljni motiv.
Pored Jovanove nagrade, Vukašinović je nedavno dobio i nagradu „Odzivi Filipu Višnjiću“ za zbirku pesama „Petrove verige“. U tom kontekstu, osvrnuo se na tragične deobe i podela koje su obeležile srpsku istoriju, ističući nadu u nove generacije koje će pronaći put ka jedinstvu. Njegova poezija često se bavi temama ljubavi, smrti i prolaznosti, a u zbirci „Žalac“ on daje omaž pesnicima romantičarskog doba i ljudima koji su mu probudili ljubav prema poeziji.
Vukašinović je takođe istakao značaj svoje monografije posvećene rodnom Donjem Dubiču, kao i priznanja koja je do sada dobio, uključujući nagrade „Branko Ćopić“, „Milan Rakić“ i „Drainac“. Njegove pesme su zastupljene u brojnim antologijama, a prevedene su na nekoliko jezika, što svedoči o njegovom uticaju na savremenu srpsku poeziju.
Dok je govorio o svojim inspiracijama, Vukašinović se osvrnuo na pesmu posvećenu Lazi Kostiću i njegovoj supruzi Julijani. Pitanja koja postavlja u toj pesmi otkrivaju duboke emocije i vezu između pesnika i njegove muze. Takođe je govorio o značaju srpskog jezika i ćirilice, naglašavajući potrebu za očuvanjem nacionalnog identiteta u savremenom svetu.
Život u Trsteniku, gde je Vukašinović odabrao da živi, pruža mu mir i inspiraciju. U ovom okruženju, koje je blisko prirodi, on se oseća slobodnim da stvara i izražava svoje misli. Njegova poezija je duboko ukorenjena u ličnim iskustvima i osećanjima, a kroz stihove se povezuje sa univerzalnim temama koje su bliske svakom čitaocu.
Na kraju, Vukašinović ističe važnost očuvanja ćirilice kao dela srpske kulturološke baštine. Smatra da je neophodno zaštititi ovo pismo od zaborava i marginalizacije u savremenom društvu. Njegov rad i predanost poeziji ostavljaju snažan utisak na čitateljsku publiku, a priznanja koja je dobio potvrđuju njegovu umetničku vrednost i doprinos srpskoj književnosti.
