Veroljub Vukašinović, visoko cenjeni srpski pesnik, pridružio se plejadi najvećih savremenih pesnika koji su nagrađeni prestižnom nagradom Jovana Jovanovića Zmaja, koju dodeljuje Matica srpska. Ova nagrada, koja se prvi put dodelila 1953. godine, predstavlja jedno od najznačajnijih priznanja za doprinos srpskoj poeziji. Odlukom žirija koji čine ugledni književnici, Vukašinović je nagrađen za svoju knjigu pesama „Žalac“, dok je Tomislav Marinković dobio nagradu za zbirku „Šta o nama misle anđeli“.
Svečana akademija koja će obeležiti 199 godina postojanja Matice srpske zakazana je za 16. februar u Novom Sadu, a uručenje nagrada će biti jedan od vrhunaca događaja. Vukašinović je izrazio duboku zahvalnost za ovu nagradu, ističući da je ona san svakog pesnika i da je biti među prethodnim laureatima velika čast i odgovornost.
Vukašinović je otkrio da se njegov prvi susret sa poezijom Jovana Jovanovića Zmaja dogodio u osnovnoj školi, kada je čitao pesme napisane za decu. On smatra da je Zmajeva poezija duboko uticala na njegovo stvaralaštvo, a romantizam, koji je bio Zmajev stil, predstavlja i njegovo polazište u poeziji. U razgovoru za „Novosti“, naglasio je i značaj Matice srpske kao centra srpske kulture, gde je provodio mnogo vremena u čitaonici i knjižari.
Njegova nagrađena zbirka „Žalac“ počinje ljubavnom pesmom, a naziv knjige odražava složene emocije koje pesnički čini donose. Vukašinović objašnjava da je reč „žalac“ najprikladnija metafora za poeziju, jer spaja različite dimenzije bola, ali i lečenja. U ovoj zbirci, on želi da oda počast romantičarskim pesnicima i boemima, kao i da se osvrne na lične gubitke, uključujući smrt svoje majke.
Osim toga, Vukašinović je posvetio svoje stihove i Lazi Kostiću, istaknutom srpskom pesniku, kao i njegovoj supruzi Julijani Palanački. U pesmi se postavljaju pitanja o njihovom međusobnom značaju, čime se otvara tema ljubavi i inspiracije koja je oblikovala Kostićevo stvaralaštvo.
U kontekstu srpskog jezika i ćirilice, Vukašinović izražava zabrinutost zbog potisnutosti ćirilice u savremenom društvu. On naglašava da ćirilica nije samo pismo, već simbol identiteta i kulture, te je važno očuvati je i promovirati u vremenu globalizacije.
Život u Trsteniku, gde je Vukašinović odabrao da živi, takođe predstavlja njegov odgovor na savremene izazove. On smatra da je povratak prirodi i jednostavnom životu način da se održi mentalna i duhovna ravnoteža u svetu koji se brzo menja. U svojim pesmama, on često piše o prirodi i njenim lepotama, koristeći ih kao metaforu za unutrašnji svet i ljudske emocije.
Vukašinović je takođe poznat po brojnim nagradama koje je dobio tokom svoje karijere, uključujući nagrade „Branko Ćopić“, „Milan Rakić“ i „Pečat kneza Lazara“. Pored toga, njegov rad je zastupljen u više antologija srpske poezije i prevođen je na nekoliko jezika, što dodatno potvrđuje njegov značaj u savremenoj književnosti.
Na kraju, on naglašava važnost ljubavi prema domovini i identitetu u njegovom radu. Njegova pesma „Odzivi Filipu Višnjiću“ oslikava rodoljublje koje je duboko ukorenjeno u njegovoj poeziji. Vukašinović veruje da će buduće generacije pronaći put da prevaziđu porazne aspekte istorije i nastaviti da neguju ljubav prema rodnom kraju.
Veroljub Vukašinović predstavlja primer pesnika čije stvaralaštvo nije samo umetničko izražavanje, već i duboko promišljanje o identitetu, ljubavi i tradiciji. Njegova nagrada je priznanje ne samo za njegov rad, već i za sve one koji teže očuvanju i razvijanju srpske kulture i poezije.
