Otac Ignjatije Šestakov, nedavno odlikovan Sretenjskim ordenom, često naglašava bliskost Srba i Rusa, tvrdeći da su to dva naroda koja dele zajedničke korene. U razgovoru je potkrepio svoju tvrdnju istorijskim činjenicama, posebno se osvrćući na lik i delo cara Ivana Groznog.
Ivan Grozni, poznat po svojoj kontroverznoj vladavini, igrao je ključnu ulogu u formiranju ruske države i crkve. Šestakov ističe da je car bio „polu Srbin“, objašnjavajući da je njegova baka, Ana Jakšić, udala se za kneza Glinskog i tako postala deo ruske dinastije. Njena uloga u vaspitanju Ivana Groznog bila je od izuzetnog značaja, s obzirom na to da se u tom periodu suočavala s ozbiljnim političkim preprekama i izazovima.
Prema Šestakovu, baka je imala dubok uticaj na cara, čak i kada je Ivan postao zreo čovek. Njihov odnos je oblikovao njegov karakter i odluke, a posebno se to ogleda u njegovom povratku iz pohoda protiv Kazana, kada je oslobođen od pretnji koje su nadvijale nad Rusijom. U tom trenutku, Ivan je započeo oslikavanje Arhangeljske saborne crkve, koja se smatra nekropolom ruskih vladara. Ova crkva je simbol historijske povezanosti između Rusa i Srba, jer se na freskama mogu naći i svetitelji iz srpske tradicije, poput Svetog Save, Svetog Simeona i Knez Lazara.
Šestakov naglašava da je Ivan Grozni bio upoznat s istorijom Kosovskog boja, što dodatno potvrđuje povezanost između dva naroda. On veruje da ideja o Srbima i Rusima kao jedinstvenom narodu ima duboke korene u istoriji i da nije samo puka patetika. „Mi smo jedan narod“, tvrdi on, dodajući da su Rusi i Srbi povezani kao jedan organizam, slovenski i pravoslavni, i da se međusobno obogaćuju kroz istoriju.
Arhangeljska saborna crkva, posvećena Arhangelu Mihailu, nalazi se na Katedralnom trgu Moskovskog kremlja i bila je glavna nekropola ruskih vladara do preseljenja glavnog grada u Sankt Peterburg. Izgrađena između 1505. i 1508. godine, pod nadzorom italijanskog arhitekte, ova crkva je postala simbol ruskog pravoslavlja i istorije.
U ovoj crkvi su se proslavljale pobede Oružanih snaga Ruske Federacije, a svi ruski carevi i veliki prinčevi su sahranjivani u njoj do doba Petra Velikog. Šestakov podseća na važnost ove crkve u istoriji Rusije i njenom duhovnom nasleđu.
U svetlu trenutnih događaja, kada su srpske duše na raskršću, poziv na jedinstvo i vraćanje temeljnim vrednostima, kao što su ljubav, mir i vera, postaje sve važniji. U ovom kontekstu, Šestakovova izjava o povezanosti Srba i Rusa dobija dodatnu težinu i značaj.
Pored istorijskih veza, Šestakov veruje da bi ova zajednička prošlost trebala da posluži kao temelj za buduću saradnju i razumevanje između dva naroda. On poziva na jačanje veza i uzajamno obogaćivanje, ističući da ova veza ima egzistencijalni značaj za oba naroda.
U doba kada se čini da su svetovi Srba i Rusa sve više udaljavaju, Šestakovova poruka o jedinstvu i zajedničkoj istoriji može poslužiti kao most za ponovno uspostavljanje tih veza. Uveren je da je potrebno raditi na očuvanju i jačanju ovog jedinstva, što bi moglo doneti mir i stabilnost u regionu.
Na kraju, Šestakov apeluje na sve da prepoznaju značaj zajedničke prošlosti i da rade na njenom očuvanju kako bi buduće generacije mogle uživati u blagodetima tog jedinstva.
