Srpska pravoslavna crkva danas obeležava jedan od najvažnijih svetkovina, dan Svetog Aleksija, Čoveka Božjeg. Ovaj hrišćanski svetitelj rođen je u Rimu tokom vladavine cara Honorija. Njegov otac, Jevtimijan, bio je ugledan carski dostojanstvenik, a oboje roditelja su živeli u skladu sa hrišćanskim vrednostima, s posebnim naglaskom na skromnost i duhovnost.
Aleksije, kao sin jedinac, odrastao je u bogatom domu, ali je njegov put bio drugačiji od očekivanog. Nakon što je odrastao, bio je prinuđen da se oženi. Međutim, te iste noći odlučuje da napusti svoju novu suprugu i roditelje. Uzeo je čamac i otplovio u Edesu, Mesopotamiju, gde je bio poznat lik Isusa, poslat od Hrista caru Avgaru. Ovaj trenutak je označio početak njegovog duhovnog putovanja.
Kada se poklonio tom svetom liku, Aleksije je obukao odelo prosjaka i započeo život u skromnosti, provodeći narednih 17 godina moleći se Bogu i vodeći isposnički život. Njegova duhovnost i pobožnost ubrzo su postali poznati u Edesi. Međutim, sudbina ga je ponovo odvela u Rim, kada je lađa, zbog jakih vetrova, skrenula sa svog puta.
U Rimu se ponovo susreo sa svojim roditeljima, ali su oni, ne prepoznajući ga, dozvolili mu da živi u kolibi u njihovom dvorištu. Aleksije je nastavio da vodi skroman život, jedući samo hleb i vodu. Tokom ovog perioda, bio je zlostavljan od sluga na razne načine, ali je sve to podnosio sa strpljenjem i molitvom.
Prema predanju, kada mu se približio kraj života, Aleksije je napisao pismo koje je stegnuo u rukama i legao. Preminuo je 30. marta 411. godine. U crkvi Svetih Apostola, otkriveno je njegovo postojanje kroz tajanstveni glas koji je rekao da treba potražiti Čoveka Božjeg. Ova vest je brzo stigla do cara i patrijarha, koji su došli u kuću njegovih roditelja.
Nakon dužeg raspitivanja, otkriveno je da je prosjak koji je živeo u dvorištu zapravo njihov sin Aleksije. Kada su ušli u njegovu sobu, pronašli su ga mrtvog, ali njegovo lice je sjajilo poput sunca. Njegovi roditelji su, uz tugu, saznali da je on bio njihov sin, a nevesta, koja je trideset četiri godine živela bez njega, saznala je da je on njen muž. U tom trenutku, njihova tuga se pretvorila u utehu, videći kako je Gospod proslavio svog ugodnika. Mnogi bolesnici su se lečili dodirom njegovog tela, a iz njega je poteče miro blagouhano.
Aleksijevo telo je sahranjeno u kovčegu od mermera i smaragda, dok je njegova glava smeštena u Svetoj lavri na Peloponezu. Ovaj svetac je postao simbol duhovnog života i predanosti Bogu, ostavljajući za sobom dubok trag u pravoslavnom hrišćanstvu.
U srpskoj tradiciji, Sveti Aleksije se slavi kao zaštitnik onih koji se bore sa iskušenjima i patnjama. Njegova priča podseća vernike na važnost skromnosti, duhovnog putovanja i nesebične ljubavi prema Bogu. U ovom svetom danu, pravoslavni vernici okupljaju se u crkvama kako bi odali počast ovom velikom svetitelju, moleći se za njegovu zaštitu i blagoslov.
Sveti Aleksije ostaje inspiracija mnogim hrišćanima, podstičući ih da u svom svakodnevnom životu teže duhovnom usavršavanju i služenju drugima, uprkos svim teškoćama i izazovima koje mogu sresti. U tom smislu, njegov život i delo su večna lekcija za sve generacije.
