Nedavna istraživanja DNK žrtava erupcije Vezuva u Pompeji donose šokantna otkrića koja potvrđuju da su mnoge od njih bile pogrešno identifikovane. Korišćenjem DNK uzoraka uzetih sa fragmentiranih kostiju, istraživači su otkrili da je odrasla osoba koja je držala dete, dugo smatrana majkom, zapravo bila muškarac, koji nije bio u srodstvu sa detetom.

Jedan od najuzbudljivijih nalaza dolazi iz oblasti koju su istraživači nazvali „Kuća zlatne narukvice“, gde su se ranije nalazili ostaci odrasle osobe i deteta za koje se smatralo da su bili nuklearna porodica. Međutim, DNK analiza je pokazala da su svi ovi pojedinci zapravo bili muškarci koji nisu bili u krvnom srodstvu.

Alisa Mitnik, istraživač na Institutu Maks Plank za evolutivnu antropologiju u Nemačkoj, ističe da ovo otkriće dokazuje da je priča koja se godinama pričala o ovim pojedincima bila pogrešna. Prema njenim rečima, nova saznanja otvaraju nove mogućnosti za interpretaciju identiteta tih ljudi.

Iako su u 19. veku napravljeni prvi odlivci tela žrtava iz Pompeje, a pronađeni prostori koji su ostali nakon što su tela nestala u pepelu i blatu, tek sada DNK analiza omogućava precizno razumevanje njihovog identiteta. Tim istraživača, uključujući naučnike sa Univerziteta Harvard i Univerziteta u Firenci, analizirao je 14 odlivaka žrtava koji su bili podvrgnuti restauraciji. Koristeći DNK materijal koji je preživio gotovo dva milenijuma, istraživači su uspeli da odrede pol, poreklo i genetske veze među žrtvama.

Rezultati istraživanja, objavljeni u časopisu Current Biology, donose brojne iznenađujuće zaključke o socijalnoj i etničkoj dinamici Pompeje. Jedno od najvažnijih otkrića je da su građani Pompeje potekli iz različitih delova sveta, a uglavnom su bili potomci imigranata sa istočnog Mediterana. Ovo ukazuje na visok nivo migracija i multikulturalnu dinamiku u Rimskom carstvu, koja se često zanemarivala u prethodnim istraživanjima.

Novi podaci o identitetima žrtava Pompeje ne samo da preispituju pređašnje narative o životu u tom drevnom gradu, već takođe pružaju uvid u složenost društvenih odnosa u doba Rimskog carstva. Ova istraživanja otvaraju prostor za nova pitanja o tome kako su ljudi u to vreme živeli, kretali se i formirali svoje međuljudske odnose.

Iako su telesni ostaci žrtava Pompeje, uništeni erupcijom Vezuva 79. godine, bili sakriveni pod slojem pepela i blata, zahvaljujući novim DNK analizama i naprednim istraživačkim metodama, otkriva se mnogo više o životu, smrti i identitetu ljudi koji su nastradali u toj strašnoj katastrofi. Novi podaci pomažu u stvaranju nove slike o Pompeji kao mestu multikulturalizma i migracija, što doprinosi boljem razumevanju društvenih i kulturnih dinamika tog vremena.